باور کردن توانایی ها و خواستن ها جای خود، اما با شرایط محدود و نامطلوب ورزش بانوان در کشورمان، بدست آوردن اولین موفقیت ها، عجیب کار دور و دشواریست.

واقعاً چه کسی می دانست کودکی که در تیرماه سال 77 چشم به دنیا می گشاید، بتواند هجده سال بعد برایمان از سفر به دهکده جهانی ریو، یک مدال جانانه به سوغات بیاورد. مدال تکواندو.

بتواند پیروزی اش را سنجاق کند به گوشه ی پرچم کشورش و حال مردم سرزمین اش را خوش کند اگرچه فقط سه جای سالم در بدنش داشته باشد.

دمِ پدیده تکواندو ایران – کیمیا علیزاده و مربی اش مهرو کمرانی – گرم؛ که بالاخره توانستند به حسرت ها و ای کاش های ورزش زنانه این سرزمین پایان بدهند.

در مقابل حریفانی از کرواسی، تایلند و سوئد، آن هم در تشک هایی پُراز حق کشی و ناعدالتی قد عَلَم کنند و به سکو برسند.

شاید آن ساعاتی که کیمیا برای رقابت روی تشک حاضر می شد کمتر هموطنی با وجود شرایط نامناسب ورزش بانوان، نبود سالن های اختصاصی و لوازم ورزشی، به کسب این پیروزی دلچسب، امید داشت.

کیمیایی که در نهایت آرامش و گوش سپردن به حرف کوچ، توانست دل ایرانیان را شاد کند و این همه جیغ و هورا و دستمریزاد را بریزد پای سکوهای ریو.

چهره منحصربه فرد ورزش بانوان! ممنون که حیرت زده مان کردی... ممنون که دیدیم بزرگی و کسب سکو، در چشم هایت غروری نریخت و با جنگجویی ات، حال ورزش را خوش کردی و اجازه ندادی مِدالت در دهکده المپیک برزیل، جا بماند.